อี ซึง-มัน ประธานาธิบดีคนแรกของสาธารณรัฐเกาหลีลาออกจากตำแหน่งเมื่อวันที่ 26 เมษายน ค.ศ. 1960 จากเหตุการณ์เคลื่อนไหว ใน 19 เมษายน 1960 การจลาจลที่นำโดยนักศึกษา ในขณะที่เศรษฐกิจ ของประเทศกำลังย่ำแย่จากการทุจริต นักศึกษาได้ออกมาทำการขับไล่ อี ซึงมัน มีการประท้วงตามท้องถนน กับข้อเรียกร้องที่หลากหลาย ข้อเรียกร้อง หลักๆคือการปฏิรูปทางการเมือง รวมถึงเศรษฐกิจ และกฎหมาย โดยที่ตำรวจถูกใช้เครื่องมือของรัฐบาล อี ซึงมัน รัฐบาล ยุน ซึ่งปกครองประเทศภายหลังที่ได้เกิดเหตุการณ์ ประท้วงโค่นล้มรัฐบาลของประธานาธิบดี อี ซึงมัน โดยกลุ่มนักศึกษา และประชาชน โดย อี ซึงมัน ได้ลาออกจากตำแหน่งไป

ยุน โบ-ซ็อน เข้ารับตำแหน่งประธานาธิบดีคนที่ 2 แห่งสาธารณรัฐเกาหลีเมื่อวันที่ 13 สิงหาคม ค.ศ. 1960 แต่เป็นเพียงช่วงเวลาสั้น ๆ ของการปกครองในรัฐสภาสาธารณรัฐเกาหลีโดย ยุน โบซอน สาเหตุที่ยุนต้องลงจากอำนาจในการบริหารประเทศอย่างรวดเร็ว เนื่องจากเขาไม่สนใจในความคิดเห็นของคนส่วนใหญ่ในพรรคการเมืองที่เขาสังกัดอยู่ และยังกระหายในความเผด็จการและการทุจริต รัฐบาลของยุนมีการสับเปลี่ยนตำแหน่งคณะรัฐมนตรีถึง 3 ครั้งภายในระยะเวลาเพียง 5 เดือน

รัฐบาลของยุน โบ-ซ็อนสิ้นสุดลงเพราะเกิดการรัฐประหารซึ่งนำโดยพลตรี พัก ช็อง-ฮี ในวันที่ 16 พฤษภาคม ค.ศ 1961 เรียกกันว่า "การปฏิวัติ 5.16" การกระทำรัฐประหารครั้งนี้ได้รับการต้อนรับจากประชาชนส่วนใหญ่ ความวุ่นวายทางการเมืองยุติลง แม้ว่าจะมีการต่อต้านอยู่บ้างประปราย ยุน โบ-ซ็อนยังคงดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีทำงานบริหารต่อไปเพื่อให้ถูกต้องตามหลักกฎหมายของระบอบการปกครอง จนกระทั่งเขาลาออกเมื่อวันที่ 22 มีนาคม ค.ศ. 1962 พัก ช็อง-ฮีจึงกลายเป็นผู้มีอำนาจที่แท้จริงในฐานะประธานสภาสูงสุดเพื่อการฟื้นฟูแห่งชาติ ในขณะเดียวกันนั้น ยังคงมีแรงกดดันจากสหรัฐอเมริกาภายใต้รัฐบาลของประธานาธิบดีจอห์น เอฟ. เคนเนดี ซึ่งมีท่าทีสนับสนุนรัฐบาลพลเรือน

ในการเลือกตั้งปี ค.ศ. 1963 พัก ช็อง-ฮีชนะการเลือกตั้งอย่างฉิวเฉียด โดยพักมีคะแนนนำคู่แข่งเพียงแค่ 1.5% เท่านั้น และเขายังชนะการเลือกตั้งอีกครั้งในปี ค.ศ. 1967

การแก้ไขรัฐธรรมนูญ

ก่อนหน้าที่พักจะเข้าบริหารประเทศ มีการแก้ไขรัฐธรรมนูญเป็นครั้งที่ 3 โดยให้มีการปรับเปลี่ยนมาใช้ระบบรัฐสภา (Parliamentary system) โดยให้นายกรัฐมนตรีทำหน้าที่เป็นหัวหน้าฝ่ายบริหาร ส่วนประธานาธิบดีที่ได้รับเลือกตั้งจากประชาชนทำหน้าที่เป็นเพียงประมุขของประเทศและเป็นผู้บัญชาการทหารสูงสุด ระบบรัฐสภาดังกล่าวได้นำมาใช้ในช่วงสั้น ๆ ระหว่างเดือนสิงหาคม ค.ศ. 1960 – กรกฎาคม ค.ศ. 1961 เท่านั้น

การแก้ไขครั้งที่ 4 เกิดขึ้นในเดือนธันวาคม ค.ศ. 1960 โดยได้เพิ่มบทบัญญัติในรัฐธรรมนูญว่า ให้รัฐสภาออกกฎหมายเพิ่มการลงโทษต่อผู้ที่ทุจริตในการเลือกตั้งและให้ลงโทษต่อผู้ที่รับผิดชอบในการสังหารและทำร้ายผู้ที่ประท้วงเรื่องการทุจริตการเลือกตั้ง รวมถึงมีการกำหนดบทลงโทษต่อผู้ต่อต้านการปกครองระบอบประชาธิปไตยและต่อข้าราชการที่ทำการคอร์รัปชั่น

การแก้ไขครั้งที่ 5 เกิดขึ้นในยุครัฐบาลทหารรักษาการณ์ในปี ค.ศ. 1962 โดยกำหนดให้นำระบบประธานาธิบดีและการมีสภาเดี่ยวกลับมาใช้ดังเดิม

ในปี ค.ศ. 1969 มีการแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่ 6 เป้าหมายหลัก คือ การขยายวาระของการดำรงตำแหน่งของประธานาธิบดีออกเป็น 3 วาระ ข้อกำหนดคราวนี้มีผลให้ประธานาธิบดีพัก ช็อง-ฮี สามารถดำรงตำแหน่งติดต่อกันจนถึงวาระที่ 3 ได้

อย่างไรก็ตาม การแก้ไขรัฐธรรมนูญครั้งที่เจ็ด ในปี ค.ศ. 1972 ได้เพิ่มบทบัญญัติให้ประธานาธิบดีสามารถอยู่ในตำแหน่งได้ตลอดชีวิต ซึ่งหมายถึงการยกเลิกการกำหนดวาระของการดำรงตำแหน่งประธานาธิบดีนั่นเอง เพื่อให้นายพัก ช็อง-ฮีสามารถดำรงตำแหน่งดังกล่าวได้ตลอดไป อนึ่ง ได้มีการกำหนดให้มีการเลือกตั้งประธานาธิบดีโดยผ่านทางคณะผู้เลือกตั้ง (electoral college) หรือเรียกว่า เป็นการเลือกทางอ้อม นอกจากนี้ รัฐธรรมนูญฉบับนี้ยังเพิ่มอำนาจให้กับประธานาธิบดีมากขึ้น เช่น เป็นผู้แต่งตั้งสมาชิกรัฐสภาจำนวนหนึ่งในสามของสภาทั้งหมด สามารถยุบสภาได้ และสามารถประกาศภาวะฉุกเฉินเพื่อสลายกลุ่มหรือบุคคลที่ทำการต่อต้านรัฐบาลได้

การจัดตั้งองค์กรด้านข่าวกรอง

พัก ช็อง-ฮีเป็นผู้ริเริ่มจัดตั้งองค์กรณ์เพื่อควบคุมในด้านต่าง ๆ ของประเทศ หนึ่งในองค์กรที่มีบทบาทในทางการเมืองเป็นอย่างมาก คือ สำนักข่าวกรองกลางเกาหลี (KCIA : Korea Central Intelligence Agency) จัดตั้งขึ้นเมื่อ 19 มิถุนายน ค.ศ. 1961 ในสมัยของพัก ช็อง-ฮี โดยมีต้นแบบมาจากองค์กร CIA ของสหรัฐอเมริกา มีวัตถุประสงค์เพื่อป้องกันการทำรัฐประหารต่อ รัฐบาลของพัก ช็อง-ฮี และปราบปรามศัตรูที่มีศักยภาพทั้งในประเทศและต่างประเทศ องค์กรนี้มีอำนาจสืบสวนและสามารถจับกุมกักขังทุกคนที่ต้องสงสัยว่ากระทำผิดกฎหมายหรือเก็บงำความรู้สึกต่อต้านรัฐบาลทหาร ไม่เพียงเท่านั้นสำนักข่าวกรองกลางเกาหลียังขยายอำนาจของตนเพื่อกิจการทางเศรษฐกิจและต่างประเทศ ภายใต้การสนับสนุนจากพัก และดำเนินการองค์กรโดยผู้นำหน่วยคนแรก คิม จองพิล (หลานเขยของพัก) ซึ่งเป็นหนึ่งในผู้วางแผนการทำรัฐประหารของพัก

ในช่วงแรก องค์กรนี้มีหน้าที่เจรจาในเกาหลีเหนือ ต่อมาเมื่ออำนาจของพัก ช็อง-ฮีมีมากขึ้น KCIA ได้กลายมาเป็นองค์กรส่วนตัวของประธานาธิบดี มีหน้าที่คอยสอดส่องดูแลและแทรกซึมเข้าไปในทุกวงการทั้งในและต่างประเทศ พักใช้อำนาจที่มีอยู่ในมือของสำนักข่าวกรองกลางอย่างเผด็จการ มีการใช้อำนาจของตนเพื่อกิจการทางเศรษฐกิจ โดยทำการจับกุมนักธุรกิจ นักการเมืองที่มีพฤติกรรมในการทุจริตคอร์รัปชั่น รวมถึงผู้ครอบครองทรัพย์สินและร่ำรวยอย่างผิดปกติมาบังคับให้จ่ายค่าปรับ ซึ่งนอกจากจะเป็นทรัพย์สินเงินทอง ยังเป็นหุ้นจากธนาคารพาณิชย์ ทำให้รัฐบาลมีทุนและสามารถควบคุมธนาคารพาณิชย์ ให้มาร่วมมือสนับสนุนการลงทุนตามนโยบายของรัฐบาล นอกจากเหนือจากนั้น พักยังเข้าทำการยึดอุตสาหกรรมของญี่ปุ่นในสมัยที่มาปกครองเกาหลี มาเป็นของรัฐและมอบให้เอกชนที่พักคัดเลือกมารับช่วงดำเนินการต่อไปโดยมีรัฐบาลค้ำประกัน ภายหลังองค์กรนี้ได้ถูกเปลี่ยนชื่อเป็น "Agency for National Security Planning

อย่างไรก็ตาม สหรัฐอเมริกาเกิดความกังวลเกี่ยวกับพักที่จะดำเนินการลับกับพรรคคอมมิวนิสต์ นายทหารชาวอเมริกัน James Hausman ได้บินไปกรุงวอชิงตันด้วยการสนับสนุนจากสถานทูตสหรัฐในกรุงโซล เจ้าหน้าที่ระดับสูงกล่าวว่ามีเหตุสำหรับความกังวลใจเกี่ยวกับพัก ทั้งนี้ พักไม่ได้เป็นคนที่สหรัฐอเมริกาจะให้การรับรองที่จะเป็นผู้นำคนต่อไปของเกาหลี

นโยบายด้านเศรษฐกิจ

แนวความคิดในการพัฒนาทางเศรษฐกิจของพัก ช็อง-ฮี มีที่มาจากประสบการณ์ของเขาที่ได้รับมาจากกองทัพญี่ปุ่น ด้วยการวางแผนและใช้อำนาจควบคุมจากส่วนกลางและใช้อำนาจเด็ดขาดในการควบคุม พักได้จัดตั้ง 4 หน่วยงานไว้กำกับดูแลเพื่อความมีประสิทธิภาพของการพัฒนาเศรษฐกิจ ได้แก่

• 1. คณะกรรมการการวางแผนเศรษฐกิจ (EPB)
• 2. กระทรวงการค้าและอุตสาหกรรม (MTI)
• 3. กระทรวงการคลัง
• 4. หน่วยข่าวกรองกลาง (KCIA)

การจัดตั้งหน่วยงานที่กำกับดูแลด้านเศรษฐกิจเช่นนี้ มีความคล้ายคลึงกันกับของประเทศญี่ปุ่น ในญี่ปุ่นหน่วยงานเหล่านี้เป็นองค์ประกอบสำคัญในการพัฒนาทางเศรษฐกิจ โดยเฉพาะหน่วยงานสำนักข่าวกรองกลางเป็นเครื่องมือที่มีความสำคัญในการควบคุมทางด้านการเมืองไปพร้อมกับอำนาจของการตัดสินใจทางเศรษฐกิจ

พักใช้แผนพัฒนาทางเศรษฐกิจเพื่อที่จะยกระดับสถานภาพของสาธารณรัฐเกาหลี โดยได้จัดวางผู้เชี่ยวชาญทางด้านเศรษฐกิจในการควบคุมดูแล ในปี ค.ศ. 1961 มีการจัดตั้งคณะกรรมการการวางแผนเศรษฐกิจ (EPB) พักยืนยันว่าในตำแหน่งคณะกรรมการระดับสูงเหล่านี้จะเต็มไปด้วยบุคคลที่มีคุณสมบัติทางเทคนิคที่ยอดเยี่ยม มากกว่าที่จะเป็นนักการเมืองหรือสมาชิกระดับสูงของทหาร ต่อมาในปี ค.ศ.1962 EPB ได้ดำเนินการตามแผนพัฒนา "แผนห้าปีสำหรับการพัฒนาของเกาหลี" ธนาคารของรัฐบาลถูกจัดตั้งขึ้นเพื่อช่วยในการดำเนินการตามแผนพัฒนา มีการออกกฎหมายบังคับใช้กับธนาคารเอกชน เพื่อให้เกิดความมีประสิทธิภาพ

ที่สำคัญ แผนห้าปีสำหรับการพัฒนาของเกาหลี รัฐบาลเป็นผู้มีส่วนร่วมในการประกอบอุตสาหกรรม ในช่วงปี ค.ศ. 1960 งบประมาณของรัฐบาลประมาณกว่าหนึ่งในสาม เป็นการลงทุนโดยภาครัฐ และมีสัดส่วนที่ใกล้เคียงกับหนึ่งในสามของเงินทุนทั้งหมดในประเทศ ดังนั้นระหว่างปี ค.ศ. 1963 ถึงปี ค.ศ. 1977 รัฐวิสาหกิจในเกาหลีมี GDP เพิ่มขึ้นในอัตราร้อยละ 10 ต่อปี ส่วนแบ่งของการส่งออกโดย รัฐวิสาหกิจในเกาหลีมี GDP สูงเทียบเคียงกับประเทศอินเดียหรือประเทศปากีสถาน สะท้อนให้เห็นถึงการเป็นตัวแทนที่โดดเด่นในทางเศรษฐกิจ

รัฐบาลของพักมีความก้าวหน้าด้วยบทบาทของรัฐบาลเกาหลีที่เป็น "ผู้ประกอบการและผู้จัดการ" และเป็นที่ประจักษ์มากขึ้น เมื่อองค์กรโดยรัฐบาลที่สำคัญเหล่านี้ ยังสนับสนุนกิจการที่ดำเนินการโดยภาคเอกชน สืบเนื่องจากนโยบายในการอุดหนุนผู้ประกอบการภาคเอกชนที่มีศักยภาพที่สามารถจะบรรลุเป้าหมายระดับสูงของการผลิตสินค้าคุณภาพเพื่อการส่งออกหรือผลิตภายในประเทศเพื่อลดการนำเข้า โดยเงินอุดหนุนส่วนใหญ่จากรัฐบาลเป็นรูปแบบของการเข้าถึงสิทธิพิเศษ ทั้งสินเชื่อและเครดิต

มีการดำเนินการจัดตั้งกลุ่มบริษัทใหญ่อย่าง chaebol เช่น กลุ่มบริษัท ฮุนได / แดวู / ซัมซุง / โกลสตาร์ (LG) ซึ่งส่วนใหญ่เป็นบริษัทที่ประสบความสำเร็จตามนโยบายของพัก กลุ่มผู้ประกอบการเหล่านี้ประสบความสำเร็จในการขยายธุรกิจของพวกเขาด้วยนโยบายที่มีประสิทธิภาพมากของพัก ด้วยการปลูกฝังค่านิยมที่มุ่งเน้นการส่งออก บริษัทที่จัดตั้งขึ้นเป็นการอำนวยความสะดวกอย่างหนึ่งในภาพรวมของการส่งออกของประเทศ

สามปัจจัยที่สำคัญ (ที่เรียกว่า "สามเหลี่ยมเหล็ก") สำหรับการฟื้นฟูประเทศ

• 1.ความมั่นคงของรัฐ
• 2.ระบบราชการที่แข็งแกร่ง
• 3.กลุ่มธุรกิจ chaebol

รัฐบาลพักสามารถรวมผลประโยชน์ทางเศรษฐกิจของประเทศและภาคเอกชนในลักษณะที่มีความรู้สึกถึงชาตินิยมที่ช่วยให้รัฐบาลผลักดันนโยบายด้านเศรษฐกิจ นโยบายเหล่านี้ ได้รับการจัดตั้งขึ้นในหลายวิธี รวมทั้งเงินทุนหรือค้ำประกันสินเชื่อโดยรัฐบาลนโยบายซึ่งถูกนำมาใช้เพื่อกระตุ้นเศรษฐกิจ การดำเนินการตามนโยบายที่ส่งผลให้อุตสาหกรรมภาครัฐ ให้การสนับสนุนการขยายตัวในเชิงพาณิชย์ กับ กลุ่ม บริษัท Chaebol ในเกาหลีใต้ มักถูกเรียกว่ากลุ่มธุรกิจครอบครัว หรือการควบคุมผู้ผูกขาด ทั้งด้านผลิตภัณฑ์ และอุตสาหกรรม พวกเขาสามารถนำมาเปรียบเทียบกับกลุ่ม บริษัท ของสหรัฐอเมริกาและ Zaibatsu ของญี่ปุ่น บางครั้งตัวทหารเกาหลีเองถือว่าเป็น chaebol ในอุตสาหกรรมของเกาหลีใต้ พัก สนับสนุนการเพิ่มขึ้นของกลุ่ม chaebol อำนวยความสะดวกในการปรับปรุงกลุ่มเหล่านี้ เพื่อประโยชน์ของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจในภาพรวม ภายในการดำเนินงานของกลุ่ม chaebol ที่มีหลายสาขา และดำเนินการควบคุมทุกธุรกิจของกลุ่ม chaebol กลุ่มธุรกิจ ที่เริ่มต้นจากกลุ่มธุรกิจครอบครัว และร้อยละ 70 ของกลุ่ม chaebol มีการจัดการสมาชิกในครอบครัวเพื่อให้สมดุลทางอำนาจ และกลุ่มเหล่านี้จะเติบโตแข็งแกร่งขึ้นในรูปแบบของพันธมิตร... chaebol จำนวนมาก มักผ่านการแต่งงานรวมกลุ่มกัน ตัวอย่าง ซัมซุง และ ฮุนไดความผูกพันทางการเมือง หลายคนถูกสร้างขึ้นภายใน กลุ่ม chaebols หนึ่งในสามของ กลุ่ม chaebol ครอบครองสำนักงานระดับสูงในสามสาขาของรัฐบาล ด้วยความช่วยเหลือจากภาครัฐ.. สมาคม chaebols ยังคงมีอิทธิพลอย่างใหญ่หลวงต่อเศรษฐกิจเกาหลี แม้ในปัจจุบันแต่พวกเขายังถูกกล่าวหาว่า เป็นผู้ยับยั้ง กลุ่มธุรกิจขนาดเล็ก หรือ ผู้ประกอบการที่เป็นอิสระ ประธานาธิบดี คิม ยอง แซม ผู้นำรัฐบาลเกาหลี ในช่วง ปี.1993-1998 มีความพยายามที่จะช่วยให้กลุ่มธุรกิจขนาดเล็ก โดยการให้เงินกู้ยืมเงินมากขึ้น แต่ไม่ได้เป็นอุปสรรคต่อกลุ่ม chaebols สำหรับกลุ่มธุรกิจขนาดใหญ่ของพวกเขา(ส่วนใหญ่ ของกลุ่ม Chaebols ไม่ได้ถูกดำเนินคดีทางอาญา ด้วยการดำเนินคดีภายใต้กฎหมายในยุคของ พัก แต่ พัก บังคับให้มุ่งมั่นที่จะทำงานเพื่อสร้างเศรษฐกิจเกาหลียุคใหม่.. Lee Byung Chul ประธานบริษัท ซัมซุง บุคคลที่ร่ำรวยที่สุดในประเทศเกาหลี มุ่งมั่นที่จะให้ทรัพย์สมบัติทั้งหมดของเขา กับรัฐบาลเกาหลี และ 8 นักธุรกิจที่ร่ำรวยอื่นๆ จะให้ทรัพย์สมบัติตามความเหมาะสมอะไรคือสิ่งที่จำเป็นที่สุดของธุรกิจในเกาหลี ผู้นำคือการสร้างงานที่ประสบความสำเร็จในยุคใหม่ ที่ถูกเลือกโดยรัฐบาล พวกเขาได้รับภาระผูกพัน ที่จะให้หุ้นในบริษัทเหล่านี้กับรัฐบาล "ประหนึ่งว่าความมั่งคั่งของบริษัทเพื่อประชาชนคนเกาหลี" สิ่งที่ พัก ประสบความสำเร็จในการทำคือ ขู่ผู้ประกอบการที่ร่ำรวยและแสดงให้เห็นว่า ถ้าพวกเขาเล่นโดยกฎระเบียบใหม่ พวกเขาสามารถทำดีภายใต้ ระบอบการปกครองใหม่ บริษัท ของเขาจะกลายเป็นบริษัทที่ใหญ่ที่สุด)กลยุทธ์ของ พัก สำหรับการพัฒนาทางเศรษฐกิจ ของเกาหลีใต้ ยังขยายไปสู่การทำ อุตสาหกรรมหนัก และ อุตสาหกรรมเคมี (HCI) นี่คือการเปลี่ยนแปลงไปจากจุดเริ่มต้น(1961) ในช่วงต้นปี 1970 ได้มีการพัฒนาอุตสาหกรรมหนัก และอุตสาหกรรมเคมี ที่เกี่ยวข้อง จากภาครัฐมากขึ้น การวางแนวทางทดแทนการนำเข้าของเศรษฐกิจ "แผน HCI" ใช้การสร้างรัฐธรรมนูญใหม่รัฐธรรมนูญ Yushin ที่เพิ่มอำนาจของรัฐบาลมากขึ้น และระงับความขัดแย้งทางการเมืองกลุ่มตระกูลฮุนได ที่เดิมบริหารโรงงานทอผ้าขนาดกลาง ได้เข้ามารับงานอุตสาหกรรมหนัก ซึ่งเป็นนโยบายหลักของเกาหลี ที่ต้องการเปลี่ยนจากประเทศเกษตรกรรมยากจน ต้องพึ่งพาสินค้านำเข้า มาเป็นผู้ผลิตใช้เองและส่งออก อุตสาหกรรมหนัก เช่น โรงงานผลิตรถยนต์ อู่ต่อเรือขนส่งสินค้าขนาดใหญ่ผลิตเครื่องยนต์ อุตสาหกรรมอีเล็กโทรนิค ทั้งนี้โดยมีต้นแบบ จากกลุ่มบริษัทใหญ่ๆ ของญี่ปุ่น (Zaibatsu) ในการพัฒนาประเทศเป็นตัวขับเคลื่อน เกาหลีใต้ยุคใหม่ประธานาธิบดี พัก ช็อง-ฮี มีบทบาทสำคัญในการพัฒนาเศรษฐกิจของเกาหลีใต้ โดยเขาขยับโฟกัสไปที่การพัฒนาอุตสาหกรรมและเน้นการส่งออก ซึ่งเป็นรูปแบบของการพัฒนาเศรษฐกิจของญี่ปุ่น อันเนื่องมาจากความใกล้ชิดกับแมนจูเรีย (ในยุคสมัยในการปกครองของญี่ปุ่น)ความสามารถของผู้นำ เห็นได้จากการพัฒนาที่โดดเด่น ของอุตสาหกรรม และการเพิ่มขึ้นของคุณภาพชีวิต มาตรฐานการครองชีพ ของประชาชนเกาหลีใต้โดยเฉลี่ย นอกจากนี้ พัก ยังได้ทำการปฏิรูปการเกษตร เป็นความคิดริเริ่มที่ประสบความสำเร็จ ในช่วงต้นปี ค.ศ. 1970 พัก ปฏิรูปเศรษฐกิจชนบทของเกาหลีใต้ ด้วยแผนงาน ที่เรียกกันว่าการเคลื่อนไหวของ ชุมชน-หมู่บ้านใหม่ หรือ "Saemaeul Undong" มันได้กลายเป็นแบบจำลองสำหรับการพัฒนาประเทศอื่นๆ...ป.ล. ระหว่างการดำรงตำแหน่งของ พัก ช็อง-ฮี รายได้เฉลี่ยต่อหัวของชาวเกาหลี เพิ่มสูงขึ้นถึง ยี่สิบเท่าและเกาหลีใต้ในชนบทได้รับการพัฒนา แม้แต่ "ประธานาธิบดี คิม แด จุง" ซึ่งเป็นหนึ่งในฝ่ายตรงข้าม เปิดเผยว่า ในช่วงการปกครองของ พัก สมควรได้รับการยกย่อง สำหรับบทบาทของเขาในการสร้างเกาหลีใต้ยุคใหม่.

ความเป็นอิสรภาพของเกาหลี จากประเทศญี่ปุ่นในปี 1945 ชาวเกาหลีควรจะมีความสุข แต่เพียงไม่กี่เดือนหลังจากนั้นเกาหลี กลายเป็นจุดโฟกัสของการแข่งขันระหว่างประเทศสหรัฐอเมริกา และสหภาพโซเวียต ในช่วงหลังสงครามโลกครั้งที่สองของมหาอำนาจสองขั้วที่อยู่ฝ่ายตรงข้ามในช่วง 1946-1948 สหรัฐอเมริกาและสหภาพโซเวียต มีความพยายาม ในการสร้างรัฐบาล ในประเทศเกาหลีที่เข้ากับฝ่ายตน ประธานาธิบดี อี ซึงมัน (ประธานาธิบดี เกาหลีใต้คนแรก) ได้รับการสนับสนุน โดยสหรัฐอเมริกา ในปี 1946-1947และ คิม อิลซุง ผู้นำในระบอบคอมมิวนิสต์ของประเทศเกาหลีเหนือ สนับสนุนโดยสหภาพโซเวียต ในปี ค.ศ. 1947คิม อิลซุง ทำงานร่วมกับกองทัพโซเวียต ในการสร้างพรรคคอมมิวนิสต์ที่แข็งแกร่งที่เรียกว่าอย่างเป็นทางการว่า "พรรคแรงงานเกาหลี" ทำให้เกาหลีถูกแยกเป็นสองประเทศ มาจนถึงปัจจุบันรัฐบาลเกาหลีใต้ถูกสร้างขึ้นมาในระบอบประชาธิปไตย การเลือกตั้งครั้งแรกในปี 1948 ซึ่ง อี ซึงมัน ได้รับการเลือกตั้งเป็นประธานาธิบดีเกาหลีใต้คนแรก อี ซึงมัน แม้ว่าจะเกิดในประเทศเกาหลี แต่ได้ใช้เวลาส่วนใหญ่ในชีวิตของเขา บนแผ่นดินสหรัฐฯ เขามีความนิยม ใน จอร์จ วอชิงตัน จบจากมหาวิทยาลัย ฮาวาร์ด และ มหาวิทยาลัย พรินซ์ตัน จากปี 1919 จนถึงปี 1941 และต่อต้านญี่ปุ่นรัฐบาลเกาหลีใต้ ได้รับการสนับสนุนทางทหารโดยกองกำลังสหรัฐฯ และ กองกำลังสหประชาชาติภายใต้ นายพล ดักลาส แมคอาเธอ สหรัฐอเมริกาจากการแยกออกจากกันของสองชาติเกาหลี เป็นสาเหตุที่ตามมาด้วยสงครามเกาหลีอีกหลายครั้งภายใต้สถานการณ์สงคราม ในปี 1956 เศรษฐกิจเกาหลีใต้ ส่วนใหญ่ยังคงย่ำแย่และอยู่ในซากปรักหักพังของสงคราม แต่ อี ซึงมัน กลับผลักดันให้บุกเกาหลีเหนือ (เกาหลีใต้ในเวลานั้นยังคงเป็นประเทศที่ยากจนและด้อยพัฒนา มานานกว่าทศวรรษ)ความช่วยเหลือที่สหรัฐ ส่งมอบให้กับเกาหลีใต้ เพื่อรักษากองกำลังทหารของตนและความช่วยเหลือสำหรับประชากรเกาหลีใต้โดยเฉพาะ ความช่วยเหลือกลับไปไม่ถึงประชาชน เหตุผลหนึ่งคือ มีการทุจริตคอรัปชั่นอย่างกว้างขวางเกิดขึ้น จำนวนเงินช่วยเหลือที่สำคัญ ถูกจัดสรรสำหรับ การใช้งานส่วนตัวของนักการเมือง และกลุ่มนายทุน ซึ่งอาจกล่าวได้ว่านั่นคือความล้มเหลว กลุ่มบริษัทชั้นนำ chaebol ในความเป็นจริงที่ว่าความมั่งคั่งของพวกเขาได้มาอย่างผิดกฎหมาย ผู้ประกอบการที่ร่ำรวยมีส่วนได้ส่วนเสียใน นโยบายที่ล้มเหลวของ อี ซึงมันที่สำคัญในสมัยปกครองของ อี ซึงมัน เป็น ประธานาธิบดี ได้มีการรวมอำนาจไว้อย่างเด็ดขาด หากผู้ใดหรือฝ่ายตรงข้ามขัดขวาง หรือมีความเห็นที่ไม่ตรงกับรัฐบาล ก็จะถูกตำรวจจับกุม รวมทั้งได้สร้างความชอบธรรมในการกระทำ ของฝ่ายตนด้วยการบีบบังคับให้รัฐสภาปฏิบัติตามความต้องการ (เผด็จการรัฐสภา) จึงทำให้การปกครองใน ยุคสมัย ของ อี ซึงมัน ถูกเรียกว่า “รัฐตำรวจ”แม้ว่า อี ซึงมัน จะชนะการเลือกตั้งอีกครั้งในปี 1960 แต่มีการทุจริตการเลือกตั้งอย่างกว้างขวาง โดยเฉพาะอย่างยิ่งชาวเกาหลีส่วนใหญ่ เชื่อว่าบริวารของ อี ซึงมัน ซึ่งมีทั้วนักการเมือง และนายทุนผู้ประกอบการ ได้รับผลประโยชน์ที่แอบแฝง จนทำให้เกิดการจลาจล โดยนักศึกษา ในเดือนเมษายน 1960 และในระหว่างการปราบปรามการจลาจลของตำรวจ ทำให้นักศึกษา 142 คน ต้องเสียชีวิต เป็นสาเหตุให้เกิดการเรียกร้องให้ อี ซึงมัน ลาออกจากตำแหน่ง "รัฐบาลสหรัฐ มีขั้นตอนที่ผิดปกติของการออกคำสั่งให้รัฐบาล มีการยอมรับ ความคับข้องใจของประชาชนถูกต้องตามกฎหมาย" จากการที่ไม่ได้รับการสนับสนุนจากสหรัฐอเมริกา อี ซึงมัน เลือกที่จะก้าวลงจากตำแหน่งเกาหลีใต้ ในการเผชิญกับความไม่แน่นอนของการเจริญเติบโตทางเศรษฐกิจและสังคม ที่ย่ำแย่ พัก ช็อง-ฮี ตัดสินใจยึดอำนาจ ในปี 1961 ได้อย่างมีประสิทธิภาพ สิ้นสุดการปกครองระบอบประชาธิปไตยในเกาหลีใต้ในช่วงระยะเวลา ที่ปาร์ บริหารประเทศ แม้ว่าสหรัฐอเมริกา ยังคงวางแผนงานกับนโยบายส่วนใหญ่ให้กับระบอบประชาธิปไตย ซึ่งได้กดดัน รัฐบาล ของ พัก อย่างต่อเนื่อง เพื่อให้มีการปกครองระบอบประชาธิปไตยมากขึ้นจากระยะเวลาที่ พัก เป็นผู้นำ ภายใต้การปกครองของทหารเผด็จการ จากการดำเนินงานที่รัฐบาลมีส่วนร่วมใน แผนส่วนกลางขับเคลื่อนเศรษฐกิจ ได้ก่อให้เกิด "ความมหัศจรรย์ทางเศรษฐกิจ" กับเกาหลีใต้แน่นอนเมื่อ พัก เข้าควบคุมเกาหลีครั้งแรก ประธานาธิบดี John f kennedy แห่งสหรัฐอเมริกา เกิดความกังวลว่าเขาอาจจะเป็น "บิดาแห่งคอมมิวนิสต์."

ความเป็นชาตินิยม

ในการปกครอง ซึ่งพิสูจน์ให้เห็นแล้วว่าเป็นอะไรบางอย่างที่น่าพิศวง กับบทบาทผู้คุมการสร้างสิ่งที่กำลังจะมาเป็นกลุ่มบริษัทขนาดใหญ่ของอุตสาหกรรม ที่จะพัฒนาประเทศในเวลาต่อมาสหรัฐอเมริกามีคำสั่ง ให้จัดการเลือกตั้งขึ้น แต่พัก ก็ชนะมาได้อย่างเฉียดฉิว นอกจากนี้เขายังชนะเลือกตั้งในปี 1967 และชนะการเลือกตั้งอีกครั้งอย่างเฉียดฉิวในปี 1971 ในการเลือกตั้ง 1971 เขาต้องเผชิญกับความขัดแย้งรุนแรงจากการปลุกระดม โดย คิม แดจุงนอกจากนี้ พัก ยังได้ทำการฟื้นฟูความสัมพันธ์ทางการทูตกับประเทศญี่ปุ่น ซึ่งประชาชนเกาหลีไม่ชื่นชอบอย่างมาก และส่งผลให้เกิดความไม่สงบอย่างกว้างขวาง สาเหตุมาจากการเข้ายึดครองเกาหลี โดยจักรวรรดิญี่ปุ่น ถายใต้การปกครองที่โหดร้ายยาวนานถึง 35 ปี (ญี่ปุ่นบุกเข้ายึดครองเกาหลีอยู่หลายครั้ง ในประวัติศาสตร์) ซึ่งญี่ปุ่นในตอนนั้นคือประเทศ ที่แพ้สงครามโลก ประเทศญี่ปุ่นจึงอยู่ในช่วงเวลาที่ยากลำบาก แต่ด้วยการฟื้นฟูความสัมพันธ์ของทั้งสองประเทศ พัก ได้เปิดประตูสู่ญี่ปุ่น ด้วยเงินทุนช่วยเหลือ แม้ว่าจะได้รับการวิพากษ์วิจารณ์จากชาวเกาหลีเป็นจำนวนมากในขณะที่ พักไม่ได้มีตัวเลือกมากนัก ซึ่ง พัก อาจเล็งเห็นแล้วว่า การช่วยเหลือญี่ปุ่น จะทำให้ได้รับผลตอบแทนในด้านต่างๆตามความเหมาะสม เพื่อเข้าถึงโดยเฉพาะอย่างยิ่งด้านเทคโนโลยีทางอุตสาหกรรม แม้ต้องใช้เงินเพื่อเข้าถึงความรู้ด้านเทคโนโลยีก็ตาม อย่างเช่น เทคโนโลยีการผลิตรถยนต์ และอื่นๆ ซึ่งมีส่วนสำคัญในการตั้งกลุ่ม Chaebol กลุ่มอุตสาหกรรมขนาดใหญ่ในการพัฒนาประเทศเราจะเห็นได้ว่า ในช่วงรัฐบาลที่บริหารประเทศภายใต้การนำของ พัก ช็อง-ฮี ต้องเผชิญหน้ากับเกาหลีเหนือ ที่ด้านนอก และต้องเผชิญหน้าจากแรงกดดันของ สหรัฐฯ จากด้านใน ทั้งยังต้องนำพาประเทศให้พ้นไปจากความยากจน ซึ่งไม่ใช่งานที่ง่ายเลย สำหรับ สำหรับประเทศที่ยากจนและด้อยพัฒนา รวมถึงปัญหาที่มาจากสงครามกับเกาหลีเหนือแม้ว่าการเติบโตทางเศรษฐกิจของเกาหลีใต้ มีการดำเนินงานควบคุมเพื่อให้เกิดความมั่นคงในระดับสูง เพื่อต้องการคะแนนสนับสนุนในการชิงตำแหน่ง ประธานาธิบดี ในสมัยต่อไป แต่ทว่าแรงสนับสนุนจากประชาชนเริ่มที่จะจางหายไป หลังจากการเติบโตทางเศรษฐกิจชะลอตัวในช่วงต้นปี 1970

ด้วยมาตรการของ พัก ที่ใช้กฎหมาย และบทบัญญัติ ในกฎหมายภาวะฉุกเฉิน ทั้งนี้ยังมีหน่วยข่าวกรองกลาง ที่มีอำนาจจับกุมและควบคุมฝ่ายตรงข้ามถูกสอบสวนและถูกการพิจารณาคดี เป็นสาเหตุหนึ่งที่ฝ่ายตรงข้ามกับ พัก ไม่พอใจ และสิ่งหนึ่งที่ไม่อาจมองข้ามได้นั่นคือ ทางรัฐบาลวอชิงตัน (อเมริกา) ไม่รับรองหรือสนับสนุน พัก ด้วยหลายเหตุปัจจัยที่ระบอบของ พัก อาจไม่เอื้ออำนวยให้กับสหรัฐฯ กับการรวมชาติของสองเกาหลี ซึ่งนโยบายของสหรัฐฯ อื่นๆ เช่นการกีดกันบริษัทเกาหลีผู้ที่อาจจะกลายเป็นผู้ส่งออก ที่ประสบความสำเร็จจากการส่งสินค้าออกนอกประเทศ อาจทำให้ระบอบของ พัก เป็นสิ่งที่สหรัฐฯ มักเรียกว่า "ภัยคุกคาม"

การแก้ไข รัฐธรรมนูญ Yushin

การแก้ไขรัฐธรรมนูญให้ผู้ดำรงประธานาธิบดีไม่มีหมดวาระ สามารถครองอำนาจในการบริหารประเทศได้ตลอดการ เมื่อวันที่ 16 ตุลาคม 1979ทำให้เกิดการประท้วงปะทุขึ้นทั่วประเทศ ความไม่สงบรุนแรงเกิดขึ้น เมื่อกลุ่มนักศึกษาเรียกร้องให้มีการสิ้นสุดของการปกครองด้วยระบบ Yushin เริ่มต้นที่มหาวิทยาลัยแห่งชาติปูซาน. การกระทำซึ่งเป็นส่วนหนึ่งของ การต่อต้าน "Pu-Ma" (ชื่อพื้นที่ เขต ปูซานและ Masan ) บนท้องถนนของเมือง ที่นักศึกษาและตำรวจปราบจลาจลเผชิญหน้ากัน โดยมีนักศึกษา 50,000 คนมารวมตัวกันในเมืองปูซานต่อมาอีกสองวันหลายคนถูกทำร้ายและผู้ประท้วงประมาณ 400 คนถูกจับ. เมื่อวันที่ 18 ตุลาคมรัฐบาล พัก ประกาศกฎอัยการศึกในปูซาน การประท้วงในวันเดียวกันกับที่แพร่กระจายไปยังมหาวิทยาลัย Kyungnam ใน Masan มีผู้ชุมนุม 10,000 คน ซึ่งส่วนใหญ่เป็นนักศึกษาและคนงาน เข้าร่วมการประท้วงต่อต้านระบบ Yushin ของ พัก ความรุนแรงที่เพิ่มขึ้นอย่างรวดเร็วด้วยการโจมตีที่สถานีตำรวจและ สำนักงานของพรรคการเมือง โดยมีการประกาศเคอร์ฟิวทั่วทั้งเมือง Masan.

การบริหารประเทศของ พัก ได้รับการวิพากษ์วิจารณ์ อย่างหนัก หนึ่งในกรณีที่มีชื่อเสียงมากที่สุด คือ การจัดเก็บภาษีด้วยกฎอัยการศึก นอกจากนี้